رضا عمادی – نامه

نامه هایی که جا گذاشتی دود کردم

نقاشی هاتون دونه دونه خورد کردم

واسه فراری شدن از تو و یادت

هر چی که یادگاری بود نابود کردم

کراس

برگرد که دلم غمینه

دنیام تا نباشی اینه

اسمت شده ورد این دل برگرد عشقم

حالم با تو روبه راهه

عشقت مثل تکیه گاهه

افتاده دلم به خواهش برگرد عشقم

ورس دوم

رسیدم من تهش بی تو

نگو به من شدی کی تو

بیا بگیر غمو از من ، شب دنیام ، پر بی تو

گرفته بغض نفس هامو

کجایی عشق و رویامو

نیایی ماهی مردم ، زمین خوردم تو دریامو