رضا ملک زاده – درد شیرین

پای او ماندم / تا که قد بکشد

پر کشید اما / بی خبر، تنها

دل به یک آسمان داد



او که هی میگفت/ بی قرار من است

تا جهان چرخید/ فرصتی را دید

روی دیگر نشان داد



اما بدان



هم (صداى )منی

هم خطای منی

گر چه بد کردی با من ، تو جان منی



درد شیرین

من گناه توام

اشتباه تو ام

هر چه دوری بدان ، چشم به راه توام



یار نبود ، یاور بودم

من چه خوش باور بودم

پر کشید و رفت

من تماشاگر بودم



دوریش دلگیرم کرد

انتظارش پیرم کرد

خواب بد دیدم

رفتنش تعبیرم کرد