سلمان سرمد – طوفان

من غرق طوفان نگاه تو شدم اما نديدى

اين جان و با خود بردى و اين روح و به آتش كشيدى

در آرزوى روى تو عالمى داشتم

من بذر عشق را در دلم با تو مى كاشتم

آرام نميگيرد دلم در وجودم رفته غم بى تو

هرگز اين حال پريشان را

هيچ مجنونى نمى داند

خط اين عشق و دگر جز من

هيچ معشوقى نمى خواند

با دلم بيگانه اى اما

اين دل ديوانه مى خواهد

تا در عشق تو بميرم باز

عشق من ديوانه مى خواهد

محو چشمهان تماشايى تو هستم

تو ربودى اين دل و جان را دگر از من

عاشقت ميمانم من همان ديوانه ام میدانى ميدانم