فرداد امیری – ساحل نبودی

مثه موهات منو پُشته گوشِت انداختی

ندیدی با غمت چی از دل من ساختی

همه جونم بودی تاجه سرم تو بودی

ولی هیچوقت منه دیوونرو نشناختی

دریات شدم ساحل نبودی

ماهم شدی کامل نبودی

من واسه تُ هر چی شدم تُ

یه عشقه ناقابل نبودی

میسازَمِت میسوزم از غم

آخ که چه دردی داره قلبم

میخاستی مرهم دلم شی

قرار نبود بشی تو زخمم

دلم میخاد یه بار دیگه کنارتو بشینم

وقتی میام سرِ قرار براتو گل بچینم

خیال میکردم با تُ میرم تووی آسمونا

الان یه بی بال و پره نشسته رو زمینم