دومان – ناز داره

میخنده دل میره براش

میکشه با دلبریاش

تو کوچمون یه دختر ابرو کمونه

دل منو میبره باز

هر دفعه رد میشه با ناز

میگذره از تو کوچه آتیش میسوزونه

ناز داره

موهاش خرمایی چشماش خماره

یکم اخمو و کلی عشوه داره

سرش بین دل و عقلم قماره

میشینم شب تا صبح فکرامو روی هم میچینم

بهونه جور کنم یبار دیگه اونو ببینم

دلم از وقتی که چشماشو دید آروم نداره

اگه یبار بخوام عاشق بشم همین یباره