معین زد – قربانت

ابرهای مغرور چه قیافه ای به خود میگیرند

و چه در تغییرند تابلویی در خاکی

من به آن سو چقدر نزدیکم و از آنسو چقدر دور شدم

و تعادل که میان راهست و خدا هر جا هست

تک درختی شده سبز در میان برهوتی پر از سبزه چمن

ولی او خوشحال است جاده ای در راهست

او تماشای مسافر و مسافر به تماشای درخت است

هر چند چند نفر روی تو را میبینند تو که از رو همه را میبینی

مشتی از اقوامش خوش و خرم سبزند آن دور تر

او به تنهایی مشت دور شد از همه ی همهمه ها

نظر اقوامش او چقدر مغرور است

و تو چه زیبا در بر جاده ی تنهایی خود به درخت مینگری